مستحبات و مکروهات مربوط به نماز جماعت

مسأله 1991. مستحب است امام جماعت در وسط صف بایستد و اهل علم و كمال و تقویٰ در صف اوّل قرار بگیرند. ^[499]

مسأله 1992. مستحب است صف‌‌های جماعت منظّم باشد و بین كسانی كه در یک صف ایستاده‏اند، فاصله نباشد و شانۀ آنان در یک ردیف باشد.

مسأله 1993. مستحب است هنگام گفتن «قَدْ قامَتِ الصَّلاةُ» مأمومین برخیزند و آمادۀ نماز جماعت شوند.

مسأله 1994. مستحب است امام جماعت حال مأمومی را كه از دیگران ضعیف‏تر است رعایت كند و قنوت و ركوع و سجود را طول ندهد، مگر بداند همۀ كسانی كه به او اقتدا كرده‏اند، مایل به این امر هستند.

مسأله 1995. مستحب است امام جماعت در حمد و سوره و ذكرهایی كه بلند می‌خواند، صدای خود را به قدری بلند كند كه دیگران بشنوند، ولی باید بیش از اندازه، صدا را بلند نكند.

مسأله 1996. اگر امام در ركوع بفهمد كسی تازه رسیده و می‌خواهد اقتدا كند، مستحب است ركوع را دو برابر همیشه طول بدهد و بعد بایستد، هرچند بفهمد فرد دیگری هم برای اقتدا وارد شده است.

مسأله 1997. اگر در صف‌‌های جماعت جا باشد، مكروه است انسان تنها بایستد.

مسأله 1998. مكروه است مأموم ذكرهای نماز را چه واجب و چه مستحب، طوری بگوید كه امام جماعت بشنود.

مسأله 1999. مسافری كه نماز ظهر و عصر و عشاء را دو ركعت می‌خواند، مكروه است در این نمازها به كسی كه مسافر نیست اقتدا كند و كسی كه مسافر نیست، مكروه است در این نمازها به مسافر اقتدا نماید. ^[500]