مبطل هفتم: خندیدن عمدی (قهقهه)

مسأله 1525. «قَهْقَهه زدن» عمدی، نماز را باطل می‌كند، هرچند بدون اختیار بوده، ولی مقدّماتش اختیاری باشد؛ بلكه چنانچه قهقهه زدن مقدّماتش هم اختیاری نباشد، در صورتی كه وقت برای دوباره خواندن نماز باقی باشد، بنابر احتیاط لازم، باید آن را دوباره بخواند و چنانچه وقت برای آن نباشد، نماز صحیح است.

منظور از «قَهْقَهه»، خندۀ بلند و با صدا که شامل کشیدن صدا و دور دادن آن در گلو است می‌باشد، امّا خندۀ صدا‌داری که عرفاً قهقهه محسوب نشود، مبطل نماز نیست، هرچند احتیاط مستحب پرهیز از آن است. همچنین، تبسّم و لبخند نماز را باطل نمی‌کند، هرچند عمدی باشد.

مسأله 1526. اگر نمازگزار عمداً بی‌صدا بخندد یا سهواً با صدا بخندد، به گونه‌ای که صورت نماز به هم نخورد، نمازش اشكال ندارد.

مسأله 1527. اگر برای جلوگیری از صدای خنده، حال نمازگزار تغییر كند، مثلاً رنگش سرخ شود، در باطل شدن نمازش اشکال است و احتیاط واجب آن است كه نماز را دوباره بخواند.

مسأله 1528. اگر نمازگزار به علّت ندانستن مسأله در نماز با صدای بلند بخندد (قهقهه بزند)، چنانچه جاهل قاصر باشد نه جاهل مقصّر (یعنی در ندانستن و جهل خود معذور باشد) و صورت نماز نیز به هم نخورده باشد، نمازش صحیح است.