سجدۀ شكر

مسأله 1474. مستحب است نمازگزار بعد از نماز، چه نماز واجب و چه نماز مستحب، «سجدۀ شكر» نماید و همین قدر كه سجده کرده و پیشانی را به قصد شكر بر زمین بگذارد، كافی است، هرچند ذکر نگوید؛ ولی بهتر است صد مرتبه یا سه مرتبه یا یک مرتبه «شُكْراً لِلهِ یا «شُكْراً» یا «عَفْواً» بگوید؛

همچنین بهتر است دو سجدۀ شكر انجام دهد، بدین صورت كه پیشانی را به قصد سجدۀ اوّل بر زمین بگذارد، سپس طرف راست پیشانی یا گونۀ راست یا هر دو را بر خاک بگذارد و بعد از آن طرف چپ پیشانی یا گونۀ چپ یا هر دو را بر خاک قرار دهد، سپس مجدّداً به قصد سجدۀ دوّم پیشانی را بر زمین بگذارد و نیز مستحب است هر وقت نعمتی به انسان می‌رسد یا بلایی از او دور می‌شود، سجدۀ شكر به‌جا آورد.

مسأله 1475. در سجدۀ شكر مستحب است انسان دو ذِراع دست (از آرنج تا نوک انگشتان دست) و سینه و شكم را به زمین بچسباند و بعد از سر برداشتن از سجده، جای سجدۀ خود را با دستش مسح نماید، سپس دستش را به صورت و جلوی بدنش بكشد.

مسأله 1476. احتیاط واجب آن است كه در سجدۀ شكر، پیشانی را بر مُهر یا شیء دیگری كه سجده بر آن صحیح است، گذاشته و بنابر احتیاط مستحب، جاهای دیگر بدن را به دستوری كه در سجدۀ نماز گفته شد، بر زمین بگذارد.

شایان ذکر است، اگر سبب و علّتی برای انجام سجدۀ شكر پیش آمد و فرد نمی‌توانست بر زمین سجده نماید، برای سجده با سرش اشاره ‌‌كند و گونه‌‌اش را بر کف دست یا پشت آن ^[409] قرار ‌‌دهد و شكر خداوند متعال را انجام ‌‌دهد.