راه‌‌‌های ثابت شدن نجاست

مسأله 137. نجاست هر چیزی، از سه راه ثابت می‌‌شود:

اوّل: آنكه خود انسان یقین یا از راه معقول اطمینان پیدا كند كه آن شیء نجس است و اگر گمان داشته باشد چیزی نجس است، حکم نجس را ندارد؛

بنابراین، غذا خوردن در مکان‌های عمومی، رستوران‌‌ها و مهمان‌‌خانه‌‌هایی كه مردمان لاابالی و كسانی كه پاكی و نجسی را مراعات نمی‌‌كنند در آنجا غذا می‌‌خورند، اگر انسان اطمینان نداشته باشد غذایی را كه برای او آورده‌‌اند نجس است، اشكال ندارد.

دوّم: آنكه كسی كه چیزی در اختیار اوست - و متّهم به وسواس و مانند آن نباشد - بگوید آن چیز نجس است، مثل آنکه همسر یا خادم انسان بگوید ظرف یا چیز دیگری كه در اختیار اوست، نجس می‌‌باشد.

سوّم: آنكه دو مرد عادل بگویند آن شیء، نجس است؛ به شرط آنكه از سبب نجاست خبر دهند، مثلاً بگویند «آن شیء با خون یا ادرار برخورد كرده است»؛

امّا اگر یک مرد عادل یا شخصی كه مورد اعتماد است خبر دهد و اطمینان از گفتۀ او پیدا نشود، احتیاط واجب آن است كه در مورد آن شیء، حکم نجس جاری شود.

مسأله 138. اگر فرد به علّت ندانستن مسأله، نجس بودن و پاک بودن چیزی را نداند - مثلاً نداند فضلۀ موش پاک است یا نه - باید مسأله را بپرسد یا احتیاط كرده و حکم نجس را در مورد آن جاری نماید؛

ولی اگر با اینكه مسأله را می‌‌داند، در مورد شیئی شک كند كه پاک است یا نه، مثلاً شک كند آن چیز خون است یا نه، یا نداند كه خون پشه است یا خون انسان، پاک می‌‌باشد و بررسی کردن یا پرسیدن لازم نیست.

مسأله 139. شیء نجسی كه انسان شک دارد پاک شده یا نه، نجس است و اگر انسان شک كند شیء پاک نجس شده یا نه، پاک می‌باشد و اگر هم بتواند نجس بودن یا پاک بودن آن را بفهمد، لازم نیست بررسی كند.

مسأله 140. اگر بداند یكی از دو ظرف یا دو لباسی كه از هر دوی آنها استفاده می‌‌كند نجس شده و نداند كدام است، باید از هر دو پرهیز نماید؛ ولی اگر مثلاً نمی‌‌داند لباس خودش نجس شده، یا لباسی كه در اختیار او نبوده و مال دیگری می‌باشد، لباس خودش پاک محسوب می‌شود.