احكام دیگر نجاسات

مسأله 150. خوردن و آشامیدن شیء متنجّس، حرام است. همچنین، خوراندن آن به فرد دیگری که مکلّف است حرام می‌باشد؛ ولی خوراندن آن به طفل یا دیوانه جایز است و اگر خود طفل یا دیوانه غذای نجس را بخورد یا با دست نجس، غذا را نجس كند و بخورد، لازم نیست از او جلوگیری شود.

مسأله 151. فروختن و عاریه دادن شیء نجسی كه قابل پاک شدن است، ^[60] اشكال ندارد، ولی با دو شرط لازم است نجس بودن آن را به طرف بگوید:

اوّل: آنكه طرف در معرض آن باشد كه در موارد خاصّـی از تکالیف شرعی برایش اشكال ایجاد شود؛ مثل آنكه در معرض خوردن و آشامیدن چیز نجس یا باطل بودن وضو و غسلی که با آن نماز واجبش را می‌خواند واقع شود ^[61] و امّا اگر در معرض مخالفت احکام نباشد یا آنکه در معرض مخالفت با بعضی از احکام ماننـد نجــس بودن لباسی که با آن نماز واجبش را می‌خواند قرار گیرد، لازم نیست به او بگوید.

دوّم: آنكه احتمال بدهد كه طرف به گفتۀ او ترتیب اثر دهد و امّا اگر بداند كه وی به آن گفته ترتیب اثر نمی‌‌دهد، گفتن لازم نیست.

مسأله 152. اگر انسان ببیند كسی شیء نجسی را می‌‌خورد یا از شیء نجسی استفاده می‌‌كند یا با لباس نجس نماز می‌‌خواند یا با آب نجس وضو می‌‌گیرد، لازم نیست به او بگوید مگر در دو مورد:

اوّل: کاری را که فرد انجام می‌دهد کاری باشد که شارع مقدّس ^[62] راضی به انجــام آن – حتّی از کسانــی که موضــوع را نمی‌داننــد و یا حتّی از غیر مکلّفیــن - نیست، مانند آشامیدن شراب یا خوردن گوشت خوک یا سَمّ هلاک كننده و کشنده.

دوّم: انسان در معرض آن باشد كه خودش در مخالفت تكلیف شرعی ^[63] واقع شود، مثل اینكه با شخصی كه عمل مذكور را مرتكب می‌‌شود، به گونه‌‌ای معاشرت داشته باشد كه اگر به او نگوید، لوازم منزل خودش نجس خواهد شد و به سبب نجس بودن آنها، خود او مبتلا به خوردن یا آشامیدن چیز نجس می‌‌شود یا موجب می‌‌شود با آب نجس غسل كرده یا وضو بگیرد و با همان وضو و غسل نماز واجبش را بخواند.

مسأله 153. اگر جایی از خانه یا فرش كسی نجس باشد و ببیند بدن یا لباس یا شیء دیگرِ كسانی كه وارد خانۀ او می‌‌شوند با تری سرایت کننده به جای نجس رسیده است، چنانچه او باعث این امر شده باشد، باید با دو شرطی كه در مسألۀ«151» گذشت، به آنان بگوید.

مسأله 154. اگر صاحب‌‌خانه در بین غذا خوردن بفهمد غذا نجس است، باید با شرط دوّمی كه در مسألۀ«151» گذشت به مهمان‌‌ها بگوید و امّا اگر یكی از مهمان‌‌ها بفهمد لازم نیست به دیگران خبر دهد، ولی در مورد دوّم مسألۀ«152»، باید به آنان بگوید، هرچند بعد از غذا باشد.

مسأله 155. اگر شیئی را كه عاریه كرده نجس شود، باید صاحبش را از نجس شدن آن با دو شرطی كه در مسألۀ«151» گذشت، آگاه كند.

مسأله 156. اگر بچّه‌ای بگوید: «چیزی نجس است» یا «چیزی را آب كشیده»، حرفش قبول نمی‌شود؛

ولی بچّه‌‌ای كه ممیّز است و پاكی و نجسی را به خوبی درک می‌‌كند، چنانچه بگوید چیزی را آب كشیدم، در صورتی كه آن شیء در اختیار او باشد یا گفته‌‌اش مورد اطمینان باشد قبول می‌‌شود و این حکم، در جایی که از نجس بودن چیزی اطلاع دهد نیز جاری است.