مركز ارتباط حضرت آیت الله العظمی سید علی حسينى سیستانی (مد ظله) در لندن، اروپا، شمال و جنوب امریکا است.
مطالبۀ هر یک از اقسام طلب
مسأله 889. اگر «بدهی» حالّ باشد، طلبكار میتواند آن را مطالبه نماید و در صورت مطالبه [802] بر مدیون واجب است چنانچه توانایی پرداخت بدهی خود را دارد، فوراً آن را بپردازد.
مسأله 890. اگر بدهی، مدّتدار باشد، طلبكار حقّ مطالبۀ آن را قبل از فرا رسیدن مدّتی كه تعیین شده ندارد و بر بدهكار هم واجب نیست قبل از سررسید دین، آن را بپردازد؛ [803]
البتّه، اگر تعیین مدّت، تنها حقّی به نفع طلبكار باشد، در این صورت وی میتواند طلبش را قبل از سررسید مقرّر مطالبه نماید [804] و بر بدهكار هم پرداخت آن واجب است، ولی اكثر بدهكاریها این گونه نیست و تعیین مدّت در آنها حقّی است كه به نفع بدهكار قرار داده شده است یا مشترک بین هر دو نفر می‌باشد.
[802]. شایان ذكر است، در بعضی از موارد، پرداخت بدهی حالّ فوراً لازم است، هرچند طلبكار آن را مطالبه نكرده باشد؛ مانند مالی که به آن خمس یا زکات تعلّق گرفته و بدون پرداخت آن مصرف شده است یا خمس درآمدی که در مسیر حرام هزینه شده است. همچنین است حکم، نسبت به مالی که غاصب آن را غصب کرده و در نزدش تلف شده یا آن را تلف کرده است، مگر آنكه غاصب بداند طلبكار راضی به تأخیر در پرداخت بدهی است.
[803]. مدّتدار بودن دین، گاه به جهت نوع یا شرایط قراردادی است كه طلبكار و بدهكار بین خود منعقد نمودهاند، مانند مدّت در معاملۀ نسیه یا سلف یا اقساط اجاره‌‌بها در قرارداد اجاره و گاهی بدون اینکه طلبکار و بدهکار مدّتی تعیین کرده باشند، شرعاً مدّت زمانی برای پرداخت دین تعیین شده یا تعیین می‌گردد؛ مانند اقساطی كه حاكم شرع در پرداخت دیه معیّن میكند.
[804]. مثل اینكه قرض دهنده به جهت نداشتن مكان مناسب برای نگهداری اموال و در خطر قرار گرفتن مال، با کسی که مال را به او قرض می‌دهد شرط می‌کند تا مدّت معیّن آن را به وی پس ندهد.