فسخ ضمانت

مسأله 1096. قسم اول از ضمانت - که در مسألۀ «1072» ذکر شد - عقد لازم است و بعد از تحقّق آن هیچ كدام از ضامن و مضمون له (کسی که به نفع او ضمانت صورت گرفته) نمی­توانند آن را فسخ نمایند.

امّا قسم دوّم ضمانت که در مسألۀ «1073» ذکر شد، از طرف ضامن عقد لازم محسوب می­شود، ولی مضمون له می­تواند ضامن را نسبت به عمل به تکلیفی که بر عهده­اش ثابت شده معاف نماید.

مسأله 1097. قرار دادن حقّ فسخ برای ضامن یا مضمون له یا هر دو، در قسم اوّل ضمانت - که در مسألۀ «1072» ذکر شد - محلّ اشكال است؛ بلكه اقالۀ ضمانت (به هم زدن آن با رضایت طرفین) نیز محلّ اشكال می­باشد و مراعات مقتضای احتیاط در هر دو مورد ترک نشود؛

امّا در قسم دومّ ضمانت - که در مسألۀ «1073» ذکر شد - قرار دادن حقّ فسخ یا اقالۀ ضمانت، اشكال ندارد.

مسأله 1098. هر گاه ضامن در قسم اوّل ضمانت - که در مسألۀ «1072» ذکر شد - در هنگام ضمانت بتواند طلب طلبكار را در موعد مقرّر بپردازد، طلبكار نمی‏تواند ضمانت او را فسخ كند و طلب خویش را از بدهكار اوّل مطالبه نمايد، هرچند ضامن بعد از ضمانت، از پرداخت طلب ناتوان گردد.

مسأله 1099. اگر ضامن در قسم اوّل ضمانت - که در مسألۀ «1072» ذکر شد - در هنگام ضمانت، توانایی پرداخت طلب طلبكار را در موعد مقرّر نداشته باشد، ولی طلبكار از این امر اطلاع داشته و به ضامن شدن او راضی شود، وی (طلبكار) حقّ فسخ ضمانت را ندارد؛

بلكه در صورت عدم اطلاع نیز ثابت شدن حقّ فسخ برای وی محلّ اشكال است؛ خصوصاً در صورتی كه ضامن قبل از اطلاع طلبكار، توانایی پرداخت بدهی را پيدا كرده باشد.